mgr Julia Mikulska – kosmetolog, podolog, trycholog, dietetyk, towaroznawca, studentka II-go roku pielęgniarstwa, w trakcie doktoratu z zakresu żywienia człowieka i kosmetologii. Z branżą beauty związana od 16 lat. Były nauczyciel akademicki i przedmiotów zawodowych (kosmetologia, dietetyka, żywienie). Biegły sądowym z dziedziny kosmetologii. W 2019 roku zdobyła tytuł Mistrza Urody 2019 w Plebiscycie „Gazety Olsztyńskiej”, ekspertka magazynu „Cosmopolitan”, portalu beauty zeberka.pl i wp. pl (abczdrowie.pl), z uprawnieniami egzaminatora zawodowego w zawodach związanych z żywieniem.
W większości przypadków wypadanie włosów jest wynikiem działania hormonów. Męski typ łysienia jest spowodowany przez produkt przemiany testosteronu DHT (5-α-dihydrotestosteron). Predyspozycje do łysienia tego typu są zwykle dziedziczne, a włosy wypadają zazwyczaj na szczycie głowy. Z kolei łysienie u kobiet przebiega inaczej. Nie ma jednego ogólnego schematu wypadania włosów. Zwykle osłabienie włosów oraz ich wypadanie występuje na całej głowie. Często dzieje się tak podczas stosowania antykoncepcji i po jej odstawieniu, innych leków hormonalnych, a także po urodzeniu dziecka (na skutek zmian hormonalnych, które zaszły w czasie ciąży). W okresie poporodowym łysienie utrzymuje się do 0,5 roku, a następnie samoistnie ustępuje.
Łysienie może być też wynikiem działania czynników chorobotwórczych i mechanicznych.
Na kondycję włosów oprócz wcześniej wymienionych czynników wpływają:
– infekcje oraz wysoka gorączka – nadmierne wypadanie włosów może pojawić się w ciągu kilku miesięcy od przebycia choroby;
– niewłaściwa dieta lub zaburzenia odżywiania (np. anoreksja, bulimia), niedobory witamin, niedobory białka, nadmiar wit. A, minerałów, substancji odżywczych;
– choroby tarczycy (niedoczynność i nadczynność tarczycy). Włosy osób z nadczynnością tarczycy stają się jedwabiste, cienkie i lśniące, a łysienie przybiera zwykle postać ograniczoną (do okolicy czołowej) lub rozlaną. Natomiast przy niedoczynności tarczycy typowe jest przerzedzenie włosów oraz ich łamliwość, szorstkość oraz suchość;
– chemioterapia po (ok. 6 miesiącach włosy samoistnie odrastają);
– stres;
– infekcje grzybicze skóry głowy – po wyleczeniu infekcji następuje samoistny odrost włosów;
– choroby skóry, np. łojotokowe zapalenie skóry, łupież.
– uszkodzenia mechaniczne mieszków włosowych na skutek oparzenia, ran szarpanych lub ciętych, wiązania włosów w „kucyk” lub wycierania włosów przez długotrwały kontakt z poduszką;
– choroby zakaźne, np. dur, kiła wtórna, szkarlatyna;
– zatrucie ołowiem lub arsenem;
– rtęć, tal, ołów;
– choroby układowe w obrębie tkanki łącznej, np. toczeń układowy;
– niewłaściwa stylizacja włosów, częste rozjaśnianie, farbowanie, korzystanie z nadmiernej ilości produktów do utrwalania fryzury;
– przyjmowanie niektórych leków, np. w leczeniu chorób serca, nadciśnienia tętniczego, dny moczanowej, depresji, zapalenia stawów, retinoidy, obniżające poziom lipidów, o działaniu immunosupresyjnym, cytostatyki, środki przeciwzakrzepowe, leczenie z udziałem złota (w reumatologii)
– zaburzenia hormonalne, nowotwory narządów wewnętrznych, cukrzyca, menopauza;
– nadmiar androgenów – łysienie androgenowe męskie i u kobiet.
– łysienie plackowate – występuje zwykle z powodu zaburzeń układu nerwowego (nerwice, stres, wstrząsy psychiczne), zaburzeń hormonalnych (choroby tarczycy i nadnerczy), chorób o podłożu autoimmunologicznym (np. bielactwo, toczeń rumieniowy, łuszczyca);
– zapalenie mieszków włosowych;
– palenie tytoniu, spożywanie alkoholu;
– trichotillomania;
